Nasz profil

  Święty Kazimierz –królewicz      

                

      Jedyny święty o tym imieniu. Drugi spośród sześciu synów króla polskiego, Kazimierza Jagiellończyka Święty Kazimierz urodził się na zamku królewskim w Krakowie dnia 3 października 1458 roku.
    Do dziewiątego  roku życia pozostawał pod troskliwą opieką matki, Elżbiety Rakuskiej, córki cesarza Niemiec, Albrechta II. Następnie jego wychowaniem i kształceniem zajęli się nauczyciele  i wychowawcy wśród których najważniejszym był kanonik Jan Długosz, najwybitniejszy dziejopisarz swojej epoki,a  w późniejszym czasie również święty Jan Kanty i humanista Kallimach ( Filip Bounacorsi). Król chciał bowiem, by jego synowie otrzymali wszechstronne wykształcenie. Również ochmistrz królewski Ambroży Kontarini,   w swoich pamiętnikach chwalił mowę , jaką  w języku łacińskim wygłosił Kazimierz witając go na zamku w Lublinie, a królewicz miał wtedy zaledwie 15 lat.
     W opinii współczesnych św. Kazimierz „był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu”.
   Kiedy król Kazimierz Jagiellończyk przeznaczył św. Kazimierza na tron węgierski, Jan Długosz pisał w swojej historii, że „raczej powinno się zachować go dla ojczystej ziemi niż oddawać go obcym”.
   W wieku 13 lat wyruszył na Węgry, by tam na prośbę magnatów, zbuntowanych przeciwko królowi Maciejowi Korwinowi, objąć tron węgierski. Wyprawa zakończyła się jednak niepowodzeniem i Kazimierz musiał powrócić do kraju. Młody królewicz zrozumiał wtedy jak złudne są miraże ziemskie. Kazimierz nie zaprzestał jednak zajmować się sprawami publicznymi, był prawą ręką ojca, a król upatrywał  nim swego następcę. Kiedy Kazimierz Jagiellończyk wyruszył na Litwę, by uspokoić tamtejszą szlachtę św. Kazimierz przez dwa lata sprawował rządy w Królestwie  Polskim. W roku 1483 ojciec wezwał syna do Wilna. Po drodze nasiliła się królewicza gruźlica i na wiadomość o nagłym pogorszeniu się zdrowia syna król przybył do Grodna, gdzie zastał Kazimierza w agonii.

 Św. Kazimierz zmarł 4 marca 1484 roku w wieku 26 lat.

Zasłynął z ascetycznego życia, przepełnionego modlitwą i troską o ubogich. Ciało królewicza złożono w katedrze Wileńskiej, w kaplicy Najświętszej Marii Panny i tam znajdują się Jego relikwie.
    W roku 1518 król Polski Zygmunt I Stary, rodzony brat świętego Kazimierza, wysłał do Rzymu przez prymasa Jana Łaskiego prośbę o kanonizacje. Do Polski przybył legat papieski w 1520 roku   i ujęty kultem, jakim otaczano zmarłego królewicza, sam ułożył ku czci św. Kazimierza hymn łaciński i spisał jego życiorys. Papież Leon X na podstawie zeznań swojego legata wydał ikonografię.  Przestawia ona św. Kazimierza w stroju książęcym z lilią w ręku lub klęczącego w nocy przed drzwiami katedry, by przypomnieć jego szczególne nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu. Św. Kazimierz jest patronem Wilna i całej Litwy, a do 1960 r. także  zakonu Kawalerów Maltańskich.
     W Polsce kult św. Kazimierza był zawsze bardzo żywy. Ku jego czci wystawiono wiele kościołów, jak również imię to stało się popularne pośród mężczyzn i kobiet.

 W kalendarzu liturgicznym Kościoła św. Kazimierz obchodzi swoje święto 4 marca.  Jest to również święto naszej szkoły.